Czym jest trauma okołoporodowa i jaki ma wpływ na rozwój chorób w dorosłym życiu?

Trauma okołoporodowa to zjawisko, które obejmuje negatywne doświadczenia związane z ciążą, porodem oraz pierwszymi dniami życia noworodka. Może przyjmować różne formy, w tym powikłania medyczne, przemoc w trakcie porodu czy brak wsparcia emocjonalnego. W kontekście totalnej biologii, trauma ta może wpływać na tworzenie konfliktów programujących choroby i nowotwory. 

Do jej przyczyn mogą należeć:

• Brak gotowości na ciążę: Rodzice, którzy nie czują się gotowi na macierzyństwo, mogą doświadczać lęku, stresu oraz obaw przed nową rolą.
• Niechciana ciąża: Ciąża, która nie była planowana i jest niechciana może przekładać się na relację matki z dzieckiem. 
• Ciąża wysokiego ryzyka: Problemy zdrowotne matki lub dziecka, które wprowadzają strach o życie.
• Trudności podczas porodu: Powikłania, takie jak cesarskie cięcie w nagłych okolicznościach, nasilony ból czy nieprzewidziane interwencje medyczne, ale również nieobecność emocjonalna matki.
• Przemoc w trakcie porodu: Doświadczenia, które mogą być traumatyczne i prowadzić do długotrwałego stresu.

Matki, które doświadczyły traumy okołoporodowej, często zmagają się z różnymi problemami psychicznymi. Może to obejmować np. lęki i depresję. Jeżeli poród był bardzo trudny, wtedy może pojawić się zespół stresu pourazowego (PTSD), co wiąże się z uporczywymi wspomnieniami, lękiem i np. problemami ze snem.

Przerwana więź z matką

Jednym z najważniejszych aspektów traumy okołoporodowej jest przerwana więź z matką. Ta więź jest kluczowa dla zdrowego rozwoju emocjonalnego dziecka. Negatywne doświadczenia matki mogą prowadzić do trudności w nawiązywaniu więzi. Noworodki, które nie czują się bezpiecznie w relacji z matką, mogą mieć problemy z nawiązywaniem zdrowych relacji w przyszłości. Przerwana więź z matką prowadzi w istocie do przerwanego ruchu miłości. Przykładem jest odseparowanie matki od dziecka po cięciu cesarskim, dłuższy pobyt matki w szpitalu bez dziecka, ale również nieobecność emocjonalna matki podczas porodu. 

Naturalnym porządkiem jest ruch brania dziecka od rodziców. W życiu każdego człowieka jest okres, w którym ten uczy się brać. Jeśli dziecko nie nauczy się tego w czasie na to przeznaczonym, potem przenosi ten deficyt do dorosłego życia, np. wybierając sobie partnera, z którym równowaga branie-dawanie jest zaburzona. Pojawiają się roszczenia wobec partnera, że da nam więcej niż może to w rzeczywistości zrobić. 

Przerwany ruch miłości oznacza, że dziecko nie może wziąć, niejako nie może się nasycić. Wtedy miłość dziecka nie dociera do celu i zaczyna ono czuć ogromny ból i rozpacz. Emocje i ból są wtedy bardzo silne, a ponieważ dziecko nie ma wytworzonych strategii radzenia sobie z nimi, w jego umyśle tworzy się tzw. konflikt programujący chorobę. Jeśli jednak stres jest na tyle silny, że przekracza poziom, powyżej którego mózg nie jest w stanie właściwie kierować ciałem, tworzy się konflikt jednocześnie programujący i aktywujący chorobę.

Nie będę teraz opisywać czym jest trauma pokoleniowa, ale biorąc pod uwagę system rodzinny matki i ojca oraz świadomość, że partnerzy pokazują sobie nawzajem nierozwiązane konflikty swoich systemów, istnieje pewne stwierdzenie, że psychologiczne konflikty rodziców stają się biologicznymi konfliktami ich dziecka. Przyjrzyjmy się temu, czym jest tzw. Okres Projekt/Cel.

Okres Projekt/Cel

Projekt/Cel to czas 9 miesięcy przed poczęciem do ukończenia I roku życia. Wtedy w umyśle dziecka zapamiętywane są wszystkie emocje rodziców oraz cała historia, która się wydarzyła. „Odczute doświadczenie” rodziców staje się matrycą dla automatycznych zachowań dziecka. W dorosłym życiu przeżywając stres, z którym człowiek nie potrafi sobie poradzić, mózg zaczyna szukać rozwiązania wracając do okresu Projekt/Cel, ponieważ właśnie tamte okoliczności umożliwiły człowiekowi pojawienie się na świecie. Podczas poczęcia ustalane są warunki, które pozwalają człowiekowi istnieć, natomiast podczas narodzin ustalają się warunki, które pozwalają żyć. Narodziny są pierwszym i najważniejszym sukcesem w życiu każdego człowieka. Jest to moment najbardziej oddalony od śmierci. To dlatego biologia szuka rozwiązania konfliktu czerpiąc informacje z tamtego okresu.

Nie jest przypadkiem to, że konflikt emocjonalny może materializować się w postaci np. choroby skóry, nadwagi czy choroby oczu. To, jaki narząd zostanie zmieniony decydują: suma doświadczeń i traum systemu rodzinnego matki i ojca oraz okres Projekt/Cel. Istotne są również osobiste przeżycia jednostki, jednak w głównej mierze przesączone są one traumą pokoleniową i okołoporodową. Np. Jeśli zmagasz się z nadwagą, która manifestuje w ciele min. konflikt porzucenia, zapytałabym: 1) Jak często czujesz się porzucona/y w życiu? 2) Jak wyglądały Twoje narodziny oraz czy przystawiono Cię do piersi, a jeśli tak, to jak wyglądało odstawienie? 3) Jak matka czuła się w ciąży, 4) Co wydarzyło się w Twoim drzewie rodowym, np. czy ktoś zginął w wyniku śmierci głodowej lub czy występowały przesiedlenia?

To oczywiście niecały zestaw pytań. Każda choroba ma swój sens biologiczny, a żeby wyzdrowieć, trzeba, ogólnie rzecz biorąc, zrozumieć ten sens i przetworzyć uraz emocjonalny.

Konflikt programujący i aktywujący

Wróćmy do konfliktu programującego i aktywującego na przykładzie nadwagi. Jeśli po porodzie dziecku zabrakło poczucia bezpieczeństwa i bliskości w wyniku separacji od matki, a to doświadczenie zostało odczute jako porzucenie, powstała wstępnie rozgrzana reakcja na otoczenie. Od tej pory ta osoba jest gotowa reagować na świat odczuciem porzucenia, pomimo że sytuacja wcale na to nie wskazuje. Jeśli poziom stresu przekroczy granicę, powyżej której mózg nie jest w stanie właściwie kierować ciałem, konflikt aktywuje się w postaci nadwagi, aby odzyskać pozorny spokój, który umożliwia dalsze funkcjonowanie. Treść konfliktu zostaje zepchnięta bardzo głęboko, a energia konfliktu psychologicznego przenoszona jest do niewielkiego obszaru mózgu. W tym wypadku mówimy o przekaźniku sterującym tkankami utworzonymi z nowej mezodermy, do których zalicza się również tkanka tłuszczowa.

Podsumowanie

Trauma okołoporodowa to zjawisko obejmujące negatywne doświadczenia związane z ciążą, porodem i pierwszymi dniami życia dziecka. Jej przyczyny, takie jak brak gotowości na macierzyństwo, niechciane ciąże, czy trudności podczas porodu, mają poważny wpływ na zdrowie psychiczne matki, prowadząc do depresji i PTSD.

Przerwana więź z matką jako jedna z głównych przyczyn traumy okołoporodowej wpływa na rozwój dziecka, co może skutkować trudnościami w życiu dorosłym na wielu płaszczyznach. Z perspektywy totalnej biologii, odnosząc się do chorób i nowotworów, traumy mogą programować konflikty emocjonalne, które aktywują zmianę w organizmie, kiedy poziom stresu przekroczy poziom, powyżej którego mózg nie może właściwie kierować ciałem.

Zrozumienie mechanizmu powstawania chorób i nowotworów oraz przetworzenie urazu emocjonalnego jest kluczowe dla wyłączenia programu choroby i rozwiązania problemów w życiu. Znajomość tych mechanizmów oraz umiejętność pracy z nimi mogą wspierać rodziców w budowaniu świadomości, jak wielki wpływ mają na nas i na nasze dzieci tak wczesne wydarzenia.

Czy czujesz, że ma to sens?

Życzę Ci wszystkiego, co najlepsze.

Podziel się tą treścią z osobami, które powinny ją przeczytać. Budowanie świadomości jest niezbędnym krokiem do zmiany naszego kolektywu.